19-20 września 2025 / Sopot
Teatr Wybrzeże Scena Kameralna w Sopocie.
Open Source Art Festival w Sopocie to organizowane od roku 2011 wydarzenie artystyczne, skupione na promowaniu najbardziej odkrywczych dźwięków, performance’ów oraz muzyki elektronicznej z całego świata. Oscyluje wokół takich gatunków, jak drone, noise, minimal ambient, new isolationism czy musique concrete, a także swobodnie je przekracza.
Jak co roku podczas tworzenia programu skupiamy się na tym, aby zaprezentować premierowe projekty.
W tym roku podczas 15 edycji odbędzie się premiera światowa w wykonaniu Riccardo La Foresta feat. Akasha and Roxy Ceron.
Dwie premiery krajowe: Katarina Gryvul + Alex Guevara z projektem pt. „SPOMYN”oraz Loscil z z projektem „Lake Fire”.
Zależy nam na wspólnym i kameralnym odkrywaniu nowych dźwięków i przeżyć.
Festiwal odbędzie się w dniach 19-20 września 2025 w Teatrze Wybrzeże Scena Kameralna w Sopocie.
Program:
19.09.2025
19:00 Riccardo La Foresta feat. Akasha and Roxy Ceron
20:00 PLF
21:00 Katarina Gryvul + Alex Guevara
20.09.2025
19:00 Nina Garcia
20:00 Gabor Lazar
21:00 Loscil
22:00 Drew McDowall
Bilety online: TUTAJ (kliknij tutaj)
Zrealizowano przy pomocy finansowej Miasta Sopotu
Lokalizacja koncertów: Teatr Wybrzeże Scena Kameralna | Bohaterów Monte Cassino 30, 81-759 Sopot
Organizator: Kolonia Artystów
Współorganizator: Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie
Współpraca: Teatr Wybrzeże Scena Kameralna
Sound Support Pro – Funktion One
Luminaris
Patronat medialny:
Glissando
BĘC Zmiana
ANXIOUS
ImproSpot
trojmiasto.pl
Riccardo La Foresta feat. Akasha and Roxy Ceron
Po tym jak w ostatnich latach La Foresta skupiał się głównie na rozwijaniu autorskiego instrumentu perkusyjnego (drummophone), wydanie ZERO,999…, nakłdem OOH-sounds, odkrywa przed odbiorcą nowy paradygmat w jego pracy i karierze. W pracy nad tym albumem artysta potraktował fragmenty swoich występów na żywo oraz instalacji site-specific z ostatniej dekady, jako elementy kompozycyjne, przeplatając je z nagraniami studyjnymi oraz powstałymi w ramach współprac. Używając strategii kombinatorycznych, zainspirowany związanymi z tarotem opowiadaniami Italo Calvino z „Il castello dei destini incrociati”, La Foresta stworzył jedenaście niezwykle mocnych utworów, w których dźwięk i czas komunikowane są jednocześnie w różnych porządkach skali. Premiera tego materiału na żywo wiąże się z wykorzystaniem instrumentów akustycznych i cyfrowych, a także z zaistnieniem dźwięku w immersyjnym środowisku stworzonym przez rzeźby Roxy Ceron i grę świateł Akashy. Dzięki temu narracja albumu poszerza się w ramach koncertu, w którym wszystkie te elementy dekonstruują i rearanżują ideę zaginionego tarota: Wieży.
PLF
Peter Kutin
Austriacki artysta Peter Kutin pracuje z dźwiękiem w ramach różnych gatunków, różnymi środkami i w różnych mediach. Bystrość Kutina w jego nieustannym dążeniu do technicznych i koncepcyjnych innowacji nie pozwala go jednoznaznie określić. Kierowany żywą ciekawością i podbudowany etosem współpracy, Kutin tworzy muzykę i dźwiękowe środowiska dla filmu, teatru, sztuki performance, tańca współczesnego oraz radia. Jego zainteresowanie ruchomymi formami wykracza poza muzykę – napisał i wyreżyserował również kilka eksperymentalnych filmów krótkometrażowych i słuchowisk radiowych. Podejmuje współprace nieograniczone gatunkami muzycznymi ani wiekiem, z osobami takimi jak: niemiecka kompozytorka i pionierka sztuki dźwiękowej Christina Kubisch, znany filmowiec Nikolaus Geyrhalter, czy muzycy – Billy Roisz, Katharina Ernst, Lukas König, Asfast, by wymienić tylko niektórych. Jako twórca instrumentu kinetycznyego Torso otrzymał złotą nagrodę Nica na festiwalu Ars Electronica w 2019 roku.
Występował na wielu znanych festiwalach muzyki eksperymentalnej i elektronicznej oraz w instytucjach kultury na całym świecie, m.in.: Luff, 2daysArt, Mutek Montreal, Cafe Oto, Donaufestival, Darmstädter Musikferienkurse, Impulstanz, Heart-of-Noise, Transart Bozen, Elevate, SAT Montreal i Tsonami Chile, etc.
http://kutin.klingt.org/
Lukas König
Austriacki muzyk Lukas König jest przede wszystkim perkusistą, lecz w ostatnich latach stał się silnym, unikalnym głosem, jako twórca nowej techniki gry na instrumencie.Gdy König gra na perkusji, w istocie zachodzi o wiele więcej procesów z udziałem elektroniki, pedałów i talerza. König puszcza wodze fantazji, co prowadzi do fascynujących rezultatów: obecność podwójnego bębna basowego granego w stroboskopowych klastrach, hiper-taktylna praca z talerzem, elektroniczne efekty i tam tam – zatapiając jego miotające się kończyny, są jak kąpiel w oceanie.
Grał na międzynarodowo uznanych festiwalach, a na liście jego współprac znajdują się takie nazwiska jak: Moor Mother, Shahzad Ismaily, Audrey Chen, Julien Deprez, amm.
https://lukaskoenig.com
FRIDGE aka Elvin Brandhi, jest improwizującą autorką tekstów i producentką beatów, inicjującą projekty improwizowanego społeczno-estetycznego nawarstwienia, które rozwija się chaotycznie, niejako cyrkowo. Jej edukacja ukształtowana jest dużej mierze przez zmiany kontekstowe i współprace będące alternatywą dla instytucjonalnej mikro-mitologicznej specjalizacji artystycznej, czy samodoskonalenia się idąc po szczeblach kariery. Jej praktyka artystyczna zakłada występowanie, gdziekolwiek i gdy tylko jest to możliwe, komponowanie esejów audio-dźwiękowych, filmów, beatów opartych na samplach oraz teatralnego hakerstwa publicznego. Używa dźwięku i obrazu jako rozległego języka gestykulacyjno-emocjonalnego, przekraczającego wewnętrzną systematykę i arbitralne etykiety składniowe. Jej występy to niepohamowane wybuchy animacji, w których drążący strumień świadomości biegnie z niespokojną, glitch’ującą ciężkością. Obecnie nie ma bazy, praktykując mutację dźwiękową jako stale zmieniający się kod komunikacyjny. Kilka z jej współprac to: YEAH YOU, surrealistyczny, żywy projekt artystyczny, na który składa się dwóch improwizatorów, których teksty i styl występów publicznych rzucają wyzwanie korporacyjno-regulowanej dynamice rodziny i wywołanej konsumpcjonizmem pacyfikacji przestrzeni publicznej; INSIN, duet z palestyńskim producentem/MC Basharem Suleimanem, przekształcający surowe uczucie w zdeformowane, screamo-autotune, glitch’ujące ballady; BAHK, współpraca z Danielem Blumbergiem – stopiona sprzeczność dźwiękowa, odwracająca kontrastujące gatunki muzyki noise i country, które wykonują solo na zmianę, w improwizowanej serii śpiewnych krzyków, dekonstruowanej akustyki i blast-beatowego jazzu pop. +++AVRIL SPLEEN, BAD@MATHS, OCDC/NAPALM TREE, ON EST MALADE, USER SYNDROME….
Fridge lubi też szyć w wolnym czasie.
Katarina Gryvul i Alex Guevara
„Spomyn”
Katarina Gryvul jest klasycznie wykształconą kompozytorką, skrzypaczką i producentką muzyczną. Łączy koncepcję holofonii z awangardowymi technikami, aby tworzyć unikalne pejzaże dźwiękowe za pomocą instrumentów, głosu i analogowych syntezatorów. Alex Guevara jest artystą działąjącym w środowisku cyfrowym, specjalizuje się w wizualizacji danych. Działając w domenie audiowizualnej, jego prace integrują elementy dźwiękowe i świetlne, aby tworzyć immersyjne pejzaże.
Na OSA Festival 2025 Gryvul i Guevara zaprezentują, pierwszy raz w Polsce, Spomyn – multidyscyplinarny koncert, oparty na albumie Gryvul o tym samym tytule. Spomyn, to głęboko osobista eksploracja fragmentarycznej, kruchej natury pamięci, gdzie artystka bada, w jaki sposób migotanie zniekształceń i utrat kształtuje istotę tego, kim jesteśmy. Nieudane lub wadliwe dźwiękowo nagrania chóralnych kompozycji pop autorstwa Gryvul, w połączeniu z niepokojącym basem, charakteryzują niesamowity, chimeryczny profil dźwiękowy Spomyn. Zdekonstruowane elementy dźwiękowe przeplatają się z kruchym ambientem i nieregularnymi partiami rytmicznymi, otulone są dynamicznym i wciągającym pokazem świetlnym, który pulsuje i zmienia się w harmonii z muzyką, pogłębiając doświadczenie sensoryczne. Tak jak rozmyte kontury pamięci, Spomyn nie oferuje jasnego rozwiązania, zapraszając odbiorców, by wyruszyli w podróż do światów, które pozostają w cieniu, przywołując piękno niepoznawalnego
Nina Garcia
Urodzona w 1990 roku, mieszka i pracuje w Paryżu. Od 2015 roku Nina Garcia prowadzi badania oraz tworzy na gitarze elektrycznej, w przestrzeni pomiędzy muzyką improwizowaną a hałasem. Jej instrumentarium jest zredukowane do minimum: gitara, przełącznik nożny, wzmacniacz; za ich pomocą rzeźbi dźwięk i zagłębia się w chaos, aby wydobyć z niego wyjątkowe brzmienia. Jej koncerty wciągają publiczność w immersyjną przestrzeń dźwiękową, w której moc i kruchość spotykają się, komunikującą z ogromną intensywnością. W ciągu zaledwie kilku lat przyciągnęła uwagę wielu scen na całym świecie.
Jej solowa twórczość koncentruje się na geście i badaniu instrumentu, jego rezonansów, ograniczeń, rozszerzeń, zanieczyszczeń, słyszalnych niuansów; artystka robi to pracując z nim lub przeciwko niemu, powstrzymując go lub pozwalając mu brzmieć, wspierając go lub atakując. Ów duet, zachwyca połączeniem mistrzostwa technicznego i całkowitej swobody. Łączy dzikość i czułość w relacji z instrumentem, to napięty corps à corps dwóch żywych dusz dla muzyki i choreografii czystej poezji.
Nina Garcia gra również z Arnaud Rivière w Autoreverse; w duecie z duńską puzonistką Marią Bertel; w duecie z perkusistą Camille Émaille i w zespole rockowym mamiedaragon. Od 2019 roku jest członkinią zespołu improwizacyjnego Le Un. Występowała również z Sophie Agnel, Méryll Ampe, Stephenem O’Malleyem, Leïlą Bordreuil, Antoine Chessexem, Fredem Frithem… W 2019 roku została wybrana do udziału w programie Shape.
W latach 2020/2021 była rezydentką w GRM z polecenia festiwalu Présences Électroniques. W 2023 roku stworzyła De haut en bas, de bas en haut et latéralement, dzieło na ciało, dźwięk i rzeźbę z Anną Gaïotti, Jennifer Caubet, Romainem Simonem, Christophe Cardoenem i Étienne Foyerem. Nina Garcia zajmuje się również nauczaniem muzyki eksperymentalnej, prowadząc warsztaty dla studentów i dla dzieci. Od 2023 roku przygotowuje koncerty dla nich, prezentując muzykę przystępną, a nie okrojoną, jednocześnie stara się dekonstruować gesty, pozwalać by uczestnicy wypróbowali gitarę i przynależace do niej obiekty, a także wyjaśniać swoje podejście i desakralizować muzykę eksperymentalną.
Gábor Lázár
(ur. 1989) jest węgierskim producentem muzyki elektronicznej, znanym z wysoce abstrakcyjnego, eksploracyjnego i zdekonstruowanego podejścia do projektowania dźwięku oraz komponowania muzyki. Jego działalność sytuuje się na styku eksperymentalnej muzyki komputerowej, przełamywanych struktur klubowych oraz algorytmicznej kompozycji o wysokim poziomie abstrakcji, pełnej powtórzeń, mnożącej faktury. W swoich pracach artysta często rozbiera muzykę elektroniczną na części pierwsze, by następnie złożyć je w nowe, hiperszczegółowe struktury. Pomimo zakorzenienia w minimalizmie, jego kompozycje wypełnione są gęsto skomplikowanymi warstwami mikromodulacji. Lázár stworzył odrębny język dźwiękowy, udoskonalany sukcesywnie na uznanych przez krytykę albumach, takich jak: Unfold (2018), Source (2020), Boundary Object (2022) czy Reflex (2024, Raster-Media). Reflex to zbiór siedmiu utworów, prezentujących szeroką paletę brzmień perkusyjnych i syntezatorów, brzmiących echem tradycyjnego techno, jednocześnie zachowując swoją odrębną, bezkompromisową tożsamość i dopracowany w każdym szczególe styl artysty.
W latach 2013–2024 Gábor nagrał dziewięć albumów LP, dla takich wytwórni płytowych jak: Raster-Media, Planet Mu, Shelter Press, The Death of Rave i Presto!?. Współpracował też z brytyjskim artystą multidyscyplinarnym Markiem Fellem, eksplorując algorytmiczną kompozycję i niestandardowe struktury rytmiczne. Efekty swojej pracy wydali jako album The Neurobiology Of Moral Decision Making, który znalazł się na 11. miejscu na liście najlepszych wydaewnictw awangardowych magazynu Rolling Stone w 2015 r.
Gábor Lázár występował na festiwalach, w klubach i instytucjach kultury na całym świecie, m.in.: Mutek Montreal, MUTEK Barcelona, Public Records New York, The Empty Gallery Hong Kong, CTM Festival Berlin, Berlin Atonal, ZKM Karlsruhe, Hellerau Dresden, Unsound Festival Krakow, Rewire Festival The Hague, Stockholm Modern Museum, House of Electronic Arts Basel, Barcelona Santa Monica Art Centre, Stockholm EMS, Terraforma Milan, Pirelli HangarBicocca Milan, etc.
LOSCIL
to projekt kanadyjskiego kompozytora muzyki elektronicznej i artysty multimedialnego Scotta Morgana. Przez ponad 20 lat artysta, pod pseudonimem LOSCIL zbudował solidny katalog prac, obejmujący takie gatunki muzyczne jak: ambient, współczesna muzyka klasyczna, czy elektroakustyczna. Od 2001 roku zdecydowana większość albumów LOSCIL, w tym LP z 2021 roku, pt. Clara, została wydana w cenionym amerykańskim wydawnictwie Kranky. Oprócz swoich flagowych płyt, jak np.: Plume, Endless Falls, Sea Island, czy Monument Builders, wydanych przez Kranky, Morgan stworzył wiele innych projektów dźwiękowych i remiksów dla wytwórni Ghostly International i Glacial Movements. Współpracował także z artystami, takimi jak Ryuichi Sakamoto, Murcof/Vanessa Wagner, bvdub, Sarah Neufeld, Daniel Bejar, Rachel Grimes i Lawrence English. Po spotkaniu z wiolonczelistą z Madison, Markiem Bridgesem w Banff Centre w 2014 roku Morgan założył z nim duet High Plains, w 2017 roku wydali w Kranky swój debiutancki album Cinderland.
Scott Morgan komponuje muzykę wykorzystywaną w filmie i telewizji, w tym w ramach odważnych projektów dokumentalnych, takich jak: The Corporation, Scared Sacred, Damnation, Enlighten Us, Abandoned oraz nagradzanego serialu We Are Witnesses. Artysta od wielu lat tworzy również muzykę i wideo dla przedstawień tańca współczesnego takich choreografów jak Damien Jalet z Belgii, czy Vanessa Goodman z Vancouver. Samodzielnie wydany, podwójny album The Sails z 2022 r. prezentuje niemal 2-godzinny materiał z ponad 8 lat współpracy artysty z tancerzami oraz choreografami. Wykorzystując swoje 10-letnie doświadczenie w zakresie udźwiękawiania gier, Morgan tworzy muzykę do gier oraz interaktywnych projektów multimedialnych, takich jak Hundreds, Osmos, Lifelike, włącznie z własną aplikacją generatywną ADRIFT, wydaną w 2015 r.
Artysta mieszka w Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej, na nieodstąpionych, tradycyjnych terytoriach ludu Coast Salish, plemion xwməθkwəyə̓ m (Musqueam), Skwxwú7mesh (Squamish) i Səlí̓lwətaɬ (Tsleil-Waututh). Jako podmiot koncertujący Morgan prezentował swoje występy audiowizualne na całym świecie, w tym na festiwalach: Mutek, Le Guess Who, LEV, Gamma Fest, Sled Island, Today’s Art, WOS, Open Frame i Big Ears.
Najnowszy album LOSCIL – Lake Fire – dziewięć, niejako wyścielonych popiołem utworów, jest wynikiem trudnego procesu twórczego. Początkowo pomyślany był jako suita na elektronikę i kameralny zespół muzyków, jednak większość oryginalnych kompozycji, prócz Ash Clouds, w którym James Meager gra na kontrabasie, została przekształcona, zremiksowana. Zbudowany na nowo z pozostałości porzuconego dzieła album jest jak feniks, który spalony doszczętnie, powstał na nowo z popiołów. Fragmenty oryginalnych nagrań wyczuwa się pod gęsto plecioną powierzchnią materii dźwiękowej. Tytuł albumu nawiązuje do ironii faktu, iż nazwy wielkich pożarów leśnych pochodzą od nazw położonych w danym regionie jezior – być może w podświadomym nawiązaniu do ich odwiecznej współ-historii.
DREW MCDOWALL
Drew McDowall to urodzony w Szkocji, mieszkający w Nowym Jorku kompozytor i muzyk. Był członkiem zaspołu Coil w latach 90-tych, wnosząc duży wkład w niektóre z ich najbardziej szanowanych i wpływowych dzieł. Jest znany ze swojej różnorodnej współpracy, pracując między innymi z Kali Malone, Catariną Barbieri, Varg, Puce Mary i LEYA.
Od 2015 roku wydaje solowe albumy w Dais Records, a jego piąty album studyjny, A Thread, Silvered and Trembling, ukazał się w maju 2024 roku.
